kupoa

Stłukłem dziś stołek.- stwierdził po dłuższym milszeniu Dżon.

Stiw nie miał tego dnia ni chęci, ni ochoty, by wysłuchiwać jego wyznań czy też sprzeczać się z nim.

- Istotnie, stłukłeś.- powiedział, wypluwając przy okazji liście klonu, które żuł od rana.

- Nie zapytasz, jak się z tym czuję?

- Nie.

- Uważasz, że wszystko jest w porządku?

- Również NIE.- Stiw był coraz bardziej poirytowany.- Wyjdziesz z mojego namiotu jeszcze przed zmierzchem, czy może mam załatwić cię, tak, jak załatwiłem Głuchego Billa?

- Stiw, nie sądzisz, że jesteś niesamowicie spięty, od czasu wybuchu w składzie rosyjskich pomidorów? Może mógłbym coś dla ciebie zrobić? Chcesz smażonego rydza? Wiem, że lubisz smażone rydzunie*...

- Daj pieczarkę.

- Ojejku, nie wiem, czy jeszcze tu jest- Dżon zachowywał się, jakby miał dodatkowy dopalacz siarkowodorowy na podobne okazje. Grzebiąc w prawej kieszeni kamizelki doszukał się jedynie ćwierci podkowy oraz małej, żółtej muszelki darowanej mu onegdaj przez Mery Su, wybrankę jego serca, którą poznał lat temu dziewięć, w niewielkiej teksańskiej siłowni.

- Stiw- zaczął przepraszającym tonem.- Obawiam się, że nie mam przy sobie już ani jednej pieczarki. Wybacz, proszę. Naprawdę nie miałem pojęcia, że tak się to skończy... Takie niedopatrzenie!  Niechaj przeklęty będę ja i dzień, w którym obwołano mnie Królem Grzybów!!

- ...I ten, w którym prałeś kamizelkę.- powiedział Stiw przyglądając się badawczo postaci Dżona.

- Hę...- Dżon pędem porównywalnym jedynie do pędu pędzącego pędem Strusia Pędziwiatra puścił się wzdłuż ściany namiotu. A, że rzeczony namiot był okrągły, w ułamek sekundy znalazł się spowrotem na miejscu, ze zdjętą kamizelką. Inaczej nie potrafił. Na plecach ciucha (!) widniał wielki grzyb marki pieczarka pachnący subtelnie hiszpańskim proszkiem do prania "Iglesias" kupionym w promocji stulecia za 2 smoki za uncję. Tak, za uncję.

- Podaj mi choć jeden sensowny powód, dla którego miałbym teraz nie zakończyć legendy Króla Grzybów, rozwalając mu łokieć?- nie krył, ehem, rozczarowania Stiw.

- Mógłbym dać ci kurkę. Mam ją w lewej kieszeni, ale w zasadzie, możesz sam ją zabrać po rozwaleniu mojego łokcia. Podsumowując, nie znam powodu, dla którego miałbyś mnie oszczędzić- westchnął Dżon i poczuł się zupełnie, jak wtedy, kiedy Gruba Rołz stała mu na stopie przez całą mszę w kościele im. Grzybów Błogosławionych. Stiw, stosując się do porad Doktora Dżejmsa "Watoskórego" Smifa,  nie tracił nigdy okazji do rozładowania negatywnych emocji. Tej również nie stracił- rozwalił Dżonowi łokieć. Dżon oczywiście zginął na miejscu na rozwalenie łokcia, a Stiw, zabrawszy ze sobą pachnacą pieczarkę i muszelkę Mery, oddalił się powolnym krokiem w stronę zachodzącego słońca.

DA END.